Aureliaren astrakanari hautsa dario. Irimo elurtuta dagoenean, pinuek jasaten duten zama bera du soinean. Urtetako historia: hildako bat edo beste; lau poz, hiru neskato eta mutiko bakarra; barrua txikitzen ari zaion tristura handi bat; arkakuso familia, makillaje pixka bat; izerditik ere zerbait; gezurrak dozenaka; botila txikiko hamaika perfume; eta baita pozoi pixka bat ere. Hortik aurrera, astrakanaren azpian geratzen den guztia borondate ona da.
Lepotik zintzilika ditu beste mundura joan diren senitarteko eta lagun guztien urrezko kateak. Irekita daraman astrakanak teloia jartzen die bateko eta besteko ama birjina, gurutze eta kristo guztiei. Ziriako, 1949-04-21. Isabel, 1956. Amparo, 1970-10-28. Braulio, 1925-07-12. Miren, 1966-02-08… Korapilatuta daramatza biriken atarian. Tarteka itotzen dute, tarteka arnasa berria ekartzen diote, tarteka lepoa jokatuko luke haien ohorearen alde, tarteka betikotasuna eman nahi lieke. Eta beti, baina beti-beti, ziurtasuna ematen diote: igurtzi eta igurtzi, lanparako jeinuari bezala eskatzen dizkie medailetako sexudun aingeruei desioak.
Ez du ez desiorik ez irrikarik ezkutatzen Aureliaren blusak. Zetazkoa dirudi. Garai bateko herriko denda bakarrean saltzen zen zeta horretakoa. Argia da, barruko elastikoaren itzala agerian uzteko lain. Aspaldi itzali zirenen suak ziren Aureliak piztu ohi zituenak, nahiz eta ondo ixten ez den botoiak, lotsagabe, iradokitzen dituen garai batean askoren fantasiak elikatu zituzten bularrak. Askatzear dagoen hori eta beste bederatziak nakar-itxurakoak dira. Perla erdiak paparraren, bularraren eta sabelaren erdi-erdian. Hamar puntu: senarrari ospitalean ireki berri dioten ia zilborrerako bidea irudikatzen dutenak. Hari bisitan doa. Zenbat ke jarri izan duen madarikatuak bien artean!
–Ospitalera, mesedez –dagokion lekuan aparkatuta dagoen taxi zuri batera hurbildu da.
–Poltsarik ba al duzu maletatokian sartzeko?–taxi gidariak alboko ispilutik ezin izan ditu emakumearen eskuak ikusi. Erantzunaz ahaztuta, laino batean geratu da gidaria: Allure. Hurbildu den emakumearen lurrinak eskutik helduta eraman du oroitzapenetara.
–Ez, ez dakart fardelik–taxi gidariak irtetera doan keinua egin du emakumea ate ondotik aldendu dadin–. Mila esker! –atea ireki dio emakumeari, leun itxi eta bere lekurako bidea egin du taxi zuria inguratuz.
Leonen ahotik hitzak motzak, baina puru luze bat ateratzen da. Taxiko bezeroek ez dute ketutako bidaiagatik baizik gogoratzen. Pentsamenduak borobiltzen ditu kea kanporatzen duenean eta hitzak jaten ezer politik sentitu ezin duenean. Horregatik, gehienetan isilik politago dago. Gutxi batzuetan, ordea, duen onenak ihes egiten dio. Eta oso ona ere badaki izaten Leonek.
Kopeta amaigabean falta zaizkion ile guztiak bekainetan ditu. Nahi baino arinago galdu zituen burukoak, aitaren herentzia. Aurpegikoak, aitzitik, urtetan kimatu eta orraztu beharko ditu, amaren herentzia. Urdintzen hasita dauzka gehienak: sasiak eta sastrakak izotzak hartzen dituenean bezalatsu luzitzen dute gizonaren aurpegian Haietan, urdinduetan eta beltzetan beltzenetan katramilatzen zaizkio ezinikusiak, izerdi tantak, begirada txarrak, begitan hartutakoak, begirada lizunenak, kea kiloka, begiko dituenak eta oraindik geratzen zaizkion hamaika ikustekoak.
Berez, iluna du begirada, baina bekaintzarrok, argirik eman ez eta are gehiago iluntzen diote. Mexikon abesten dioten azabatxe koloreko zaldiak edaten dio malkoetan. Animaliak ez du egarririk pasatzen. Halere ikusi ditu pasatzen usoak, egun onak, ahaztu nahi dituenak, hegazkinak, Superman, berera bueltatzen ez diren ibaiak, putreak… Usoa eta aingeruak. Usoa eta aingeruak. Eta egindako akatsak. Gehienetan atzean eraman eta eskatutako helbidean uzten ditu bezeroak. Bere uso eta aingeruekin bestela egin zuen: atzean utzi eta haiek eskatuta, etxeko helbidetik joan behar izan zuen Leonek. Aureliaren perfumeak bueltatu du galdutako habiara. Zeinen bake gutxi izan zuen bere usoarekin!
–Hementxe ondo. Zenbat zor dizut? –taximetroa seinalatu du gidariaren hatz erakusleak.
–Tori, ba.
–Eskerrik asko –atea ireki dela aprobetxatuz, kiskalitako uso beltzek ere ihes egin dute taxitik hegoak, hautsa eta ile urdinak astinduz
Leonentzat gerra usaina du Aureliaren lurrinak. Aureliarentzat bere senarraren gaitz bera du Leonek; bera ere gaixotzen duena. Minaren arrastoa geratu da astrakanean, urrezko kateetan eta blusaren botoietan. Minaren arrastoa geratu da bekain urdinduetan, begietan eta taxi zurian. Isilik konpartitu dituzte bizipenak. Eta bakoitzak bereak eraman ditu.
Amaia Artolazabal
