Parkean jolasean dabiltzan umeek ez dute atentziorik ematen.
Ziburuetan dilindan, txirristan irristaka, bankuetan hostoak saltzen dituzten dendak antolatzen, koloretako baloiak batetik bestera saltoka, inurri-ejertzitoak haien atzetik… Taldean konkistatzen dute ingurunea. Hamar minutuko tartean ezagun, lagun min eta etsai egin daitezke. Bost minutu baino ez dituzte behar dena ematetik dena kentzera pasatzeko. Parkean ikusten ditudan umeon artean bat nirea da eta beste batek atzerritarra dirudi.
Haien eskalara egindako mundu txiki honetan, alegia, parke santu honetan, gure Aimar ez da erraz aspertzen. Alabaina, gaurkoz nahikoa da, etxeratu beharrean gaude. Ez da gozoa jarriko hurbildu eta esaten diodanean: “Maitea, etxera joateko ordua da. Goazen bainu bero-beroa hartzera. Ez jarri horrela, etorriko gara bihar ere zure laguntxoekin jolasteko. Esaiezu agur. Goazen, Aimar. Goazen baina. Ez zaitez horrela jarri”. Parkeetan ez dute atentziorik ematen seme-alaben besoetatik tiraka pazientzia agortzen duten gurasoek.
Banoa Aimarrengana, neka-neka eginda dago gaur gure mutila, halere niri kontra egiten xahutuko ditu eguneko azken indarrak. “Mesedez, pixka bat gehiago. Oso ondo pasatzen ari naiz. Oraindik goiz da. Mesedez, oso gutxi jolastu dut”. Errukiaren estrategia ume-umetatik. Adorez eta goxotasunez jantzi eta banoa semearengana. Ikusi nau eta ezikusiarena egin du. Gainera, poliki-poliki azeri-azeri nigandik urruntzen saiatzen ari da. Horrela ibili beharra ere! Parkeetan ez dute atentzioa ematen seme-alabei segika dabiltzan gurasoek.
Gaur etxerako ordua luzatzeko estrategia desberdina da: “Laguntxo berri bat egin dut: Josune”. Eta bere ondoko neskatilatxoak irribarre egin dit. Atsegina eta pikaroa da Aimarren lagun berriaren irribarrea. Parkean arreta jarrita nien bi umeak ditut parean: gure Aimar eta atzerritarra dirudiena. “Kaixo, Josune! Aimarren laguna zara orduan. Zertara jolasten ari zineten horren gustura?”
Aimarrek gaur gaiarekiko nire interesa piztuz lortu du bere parkeko jolas-garaia luzatzea. “Atzerritara dirudi neskatoak, Josune du izena… Ea euskaraz zer moduz erantzuten didan?” Konturatu gabe nire semearen laguntxo berriaren jatorria ikertzen sartuta nago buru-belarri. Asko inporta zitzaion, bada, Aimarri. Parkeetan umeak hamar minutuko tartean ezagun, lagun min eta etsai egin daitezke. Bost minutu baino ez dituzte behar dena ematetik dena kentzera pasatzeko. Eta, beharbada, lagunen jatorriak atentzioa ematen badie ere, ez diote, hasera batean, jaramon handiegirik egiten.
Ez Josunek ez du nire galderari euskaraz erantzuteko hitzik topatu. “Bai” esan dit, ulertu didala adierazteko-edo. “Ni Josune”. “Uste dut ez dakiela oso ondo euskaraz”. Aimarrek ere igarri dio “A ez, eta zer hizkuntzatan ari zineten, bada, jolasean?”. Nire barruko ikertzailea berriz azaleratu zait. Josuneren begi bizi-biziak ikusi ditu: “Muchos, yes, oui”. Semeari begiratu diot. Aimarrek ere begi bizi-biziekin erantzun dit: “Muchos, yes, oui”. Eta barre egin dute biek.
Pasa dira hamar minutu etxera joateko ordua zela esanaz, Aimarrengana hurbildu naizenetik. Gaur kasketarik gabe, bere terrenora eraman nau gizontxo txiki honek, ez daki ezer! Josunek eta biek jolasean jarraitzen dute. Nik, ikertzaile honek, galderaren bat egiten diedanean ahal duten moduan, ardura handiegirik gabe erantzun egiten didate. “Ai, ene! Hori da hizkuntza mordoa dakizkizuena, euskaraz, gaztelaniaz, ingelesez, frantsesez… Deskuiduan ez al duzue besteren bat ere ezagutuko!”. Isiltasunarekin eta algara iheskorrekin erantzun didate biek. Hau da hau parea!
Bestelakoa zen nik espero nuen erantzuna. Josunek jakin behar du beste hizkuntzaren bat. Semea tematzen dela esaten dudanean, norengandik datorkion asmatzeko pistak baditut!
“Alina, fiica mea, du-te acasă”. Ni Aimarrengana hurbildu naizen bezala badator emakume bat gugana. Josune eta Aimar korrika hasi dira. Emakumearengandik urruntzen ari dira. “Alina, fiica mea, acasă!”. Begi bizi-biziekin begiratzen dio emakumeari Aimarrek. Alina behar zuen Josunek “Este noul meu prieten” esan dio. Irribarre egin dio andreak nire semeari eta irribarre egin dit niri ere. Berdin egin dut nik.
Heldu diegu gure seme-alabei eskutik eta etxerako bidean jarri gara denok. “Agur, Alina. Ea bihar ere elkar ikusten dugun!”. “Orduan, Josune, benetan Alina al da, ama?”. “Bihar galdetuko diogu, maitea”.
Amaia Artolazabal
