Inma Tobarrek (Zumarraga, 1959) erretiroa hartu du. 50 urte eman ditu lanean plazako farmazian: lehen 14 urteetan Elena Arbulurekin eta ondoren Francisco Roldanekin.
Gaixo dagoenarentzat oso garrantzitsua da hitz goxo bat edo irribarre bat jasotzea. Hori dela eta, Inma Tobar Zumarragako botikako langilea oso maitea da zumarragarren eta urretxuarren artean. 50 urte eman ditu bertan lanean eta duela gutxi hartu du erretiroa. Herritar guztien esker ona jasotzen ari da kalean, telefonoz, sare sozialetan…
Tobarrek 15 urte bakarrik zituen Elena Arbuluren farmazian lanean hasi zenean. “Administrari izateko ikasten ari nintzen, mojekin. Elena Arbuluk Mertxe Berasategi zuzendariarengana jo zuen eta neska bat eskatu zion, farmaziarako. Berasategik ni aukeratu ninduen. Gurasoek oraindik oso gaztea nintzela uste zuten, baina Terradillos doktorea gure bizilaguna zen eta berarengana jo genuen aholku eske. Probatzea aholkatu zidan. 1974ko ekainean hasi nintzen lanean”, gogoratu du.
Hasieran, ez zekien ezer botikako lanari buruz. “Bi motots zituen neska bat nintzen. Nuria Okarizen ordez sartu nintzen eta Elena nire irakaslea izan zen. Hasieran laguntzailea nintzen. Eskatzen zidatena ekartzen eta eramaten nuen. Garai hartan ofizioa zailagoa zen, dena eskuz egin behar baitzen. Dena koaderno batean apuntatu behar genuen eta sendagaiak alfabeto ordenean kokatu behar genituen. Urtebeteren ondoren, mostradorean lan egiten hasi nintzen”.
Medikuen letra
Errezetak irakurtzea oso zaila zen. “Medikuen idazkera… Zorionez, ez nuen sekula hankasartzerik egin. Hasieran, ez zegoen ospitalerik oraindik eta denak anbulatoriotik etortzen ziren. Medikuaren espezialitatearen arabera, ze sendagai zen asmatzen zenuen. Bezeroek medikuarengana zergatik joan ziren esaten ziguten, laguntzeko”, aipatu du.
Garai haietan dena oso ezberdina zen. “Elena, Luis Arzelus albaitariaren emaztea zen. Jendeak txakurrak farmaziara eramaten zituen eta Luisek han bertan jartzen zizkien txertoak. Bestalde, Elena drogeria eta lurrindegia ere bazituen. Marisabel Beristainek, Maria Luisa Segurak, Mertxe Zubietak, Cristina Cidek (Maria Ubarretxena sailburuaren amak) eta nik lan egiten genuen berarekin. Elenarekin eta Luisekin asko ikasi nuen. Farmazia nire unibertsitatea izan da”.
Lanbidea asko aldatu da azken 50 urte hauetan. “Ikastea tokatu zait. Ordenagailuak iritsi zirenean, argi nuen nik ere horiek erabiltzen ikasiko nuela. Pacoren eta gainontzeko lankideen laguntzarekin, lortu nuen. Ordenagailuek gure lana asko erraztu dute”, aitortu du.
Lankide asko izan ditu. Aipatutakoez gain, Ikuska Rodriguez, Ixiar Alberdi, Juanjo Roldan, Nerea Estevez… Lankide eta bezero guztiei eskerrak eman nahi dizkie. “Botikakoa esker oneko lana da. Batez ere, jendearengatik. Oso irekia naiz eta irribarrea ahoan joan nahiz beti farmaziara. Eta beti maitasun hitzak, musuak, besarkadak eta umorea izan ditut behar zuenarentzat. Hori da orain, erretiroa hartu dudanean, etxera eraman dudana: maite nauen jende hori guztia. Farmazian nigatik galdetzen ari dira, kalean gelditu egiten naute… Une txarretan, animoak eman dizkidate. Lagunak dira, bezeroak baino gehiago. Lehengoan, bezero batek farmaziara sartu zen lehen aldian bi motots zituen neska bat ikusi zuela esan zidan. Ofizioa irakasten ari zitzaizkiola. Bezero horrek beraien alde egin dudan guztia eskertu dit. Ez dut denekin hitz egiteko aukera izan eta eskerrak eman nahi dizkiet maite nauten guztiei”.
Etorkizuna
Atseden hartzeko garaia heldu da. “Javiri [senarrari] Imsersoren ilarara bidaiak hartzera bidaliko dudala esaten diot. Jonek, gure semeak, bizitzaz gozatzeko esaten digu. Seme zoragarria da. Beti gure ondoan egon da. Sufritzea tokatu zait [seme bat galdu zuen] eta Jonek gozatzeko ordua heldu dela esaten dit. Osasuna izatea bakarrik eskatzen diot bizitzari”, amaitu du.
