1960ko hamarkadan ireki zen, Argixao auzoa eraiki zenean, 1980an Rosario Pintadok hartu zuen eta duela 15 urte bere seme Maxik hartu zuen lekukoa
Rosario Pintado, bere lau semeekin, tabernako terrazan. Gizartea eta bizimodua aldatu egiten dira eta beraiekin batera herriak. Azken urteotan Orbegozo lantegiaren urrezko garaia ezagutu zuten hainbat taberna itxi dira: Kalebarreneko Kortaberri, Artiz auzoko Julian, Urdaneta hiribideko Galilea… Hurrengoa Argixao auzoko Rosario izango da. Ostiralean itxiko ditu bere ateak. Agur festa antolatu dute. 19:00etatik aurrera Secundino Esnaola musika eskolatik sortutako hiru taldek joko dute: Soinu Hutsak, Los Romero eta No Namers.
Rosario tabernaren izen ofiziala Aranzazu da. Argixao auzoa eraiki eta gutxira ireki zen, 1960ko hamarkadan. 1980an Rosario Pintadok hartu zuen. Pintado El Payo (Salamanca, Espainia) herrian jaio zen eta Victoriano Perezekin ezkondu zen. Perez ondoko herri batekoa zen, Navasfriasekoa. «Amaren anaia batek nire aitarekin egin zuen soldadutza. Amak bere anaiaren bitartez ezagutu zuen ondoren bere senarra izan zena», azaldu du Maxi Perez semeak.
Rosario eta Victoriano, beste bikote gazte asko bezala, Zumarragara etorri ziren etorkizun hobe baten bila. Victoriano mekanikari tornularia izan zen eta Rosario oliba saltzailea. «Herriko lehen oliba saltzailea izan zen. Hirukia tabernako eskaileretan saltzen zituen», aipatu du bere semeak.
Eitzagako Matxain etxean bizi izan ziren. Handik Antonino Oraa kalera joan ziren. Aranzazu taberna hartu zutenean, 1980an, Argixao auzora joan ziren. Lau seme izan zituzten.
Tabernaren izena
Lau anaiei eta beraien bikoteei tabernan lan egitea tokatu zitzaien. Izan ere, Rosarioren taberna Zumarragako ezagunenetakoa da. Rosariok lan bikaina egiten zuen, bai sukaldean eta bai barran, eta bezeroek estimu handian zuten. Hala, tabernari izena aldatu zioten: Aranzazu deitzeari utzi eta Rosarioren taberna deitzen hasi ziren. «Ama oso sukaldari ona da. Eta eskuzabala: platerak goraino betetzen zituen. Eguneko menu asko ematen genituen, baina asteburuetan ere lan asko egiten genuen: kuadrillen afariak, agur afariak…».
Duela 15 urte Maxik hartu zuen tabernaren ardura. «Bizitza osoa daramat etxeko tabernan. 12 urterekin kafeak zerbitzatzen nituen dagoeneko eta 17 urte nituenean kontratua egin zidaten. Legazpiko Sidenor fabrikan lan egin zuen eta, itxi zenean, taberna hartu nuen. Emaztearekin lan egin dut azken urte hauetan. Baina ostalaritza asko aldatu da. Robotika zikloa egin dut UGLEn eta fabrika batean lan egin behar dut, astelehenetik ostiralera. Ezin dut sinistu».
Lehen bezeroen birbilobak
Hori bai, taberna ixteak pena pixka bat ematen dio. «Sentimendu kontrajarriak ditut. Izan ere, bezero batzuk nire amaren bezero izandakoen birbilobak dira. Eta taberna honetatik atera gara anaia guztiak. Amak ez du ikasketarik, baina negozio bat aurrera atera zuen. Zenbakiekin oso trebea da. 85 urte ditu dagoeneko eta Cacereseko Moraleja herrian bizi da. Bere jaioterritik oso gertu dago eta bere ahizpak han bizi dira. Taberna ixteak pena ematen dio, baina nigatik pozten da», esan du Maxi Perezek.
Argixao auzoko bizilagunei berbera gertatzen zaie. Izan ere, Rosario taberna auzoko bakarra da. Ostiraletik aurrera Leturiatarren plazako, Izazpi auzoko edo Antonino Oraa kaleko tabernetara joan beharko dira. Baina lehenago, auzoko taberna behar bezala agurtuko dute”.
Victoriano Perez eta Rosario Pintado senar-emazteak.
Margari Guijarro, Marisol Sanz (Maxiren koinata) eta Antonia Gordo bezeroak, Kay txakurrarekin.
