Amelio Mendijur txirrindularia urretxuarren eta zumarragarren idoloa izan zen 1960ko hamarkadaren erdialdean. Igandean bere heriotzaren 60. urteurrena bete zen.
Amelio Mendijur urretxuarren eta zumarragarren kirolari kuttuna izan zen 1960ko hamarkadaren erdialdean. Izan ere, munduko ziklo-kros txirrindulari onenetakoa izan zen. Igandean bere heriotzaren 60. urteurrena bete zen. Bergarako lasterketan hil zen: Eitzaga jaisten ari zela, auto baten kontra jo zuen.
Agustin Aizpuru Mendijurren mekanikaria eta laguna izan zen. «Gazte mailan zebilen garaian ezagutu nuen. Soldadutzatik etorri nintzenean bizikleta denda ireki nuen Zumarragan eta bertara joaten zen. Beste mekanikari batzuk ere bazeuden Urretxu eta Zumarragan, baina gaztea nintzen eta txirrindulari gazteak nirera etortzen ziren bizikletak konpontzera, hitz egitera, galletak jatera… Nik 21 urte nituen eta Mendijurrek 17», oroitzen du.
Lagun minak izan ziren. «Oso jatorra zen. Gure bigarren bulegoa Iburreta taberna zen. Han ere etxekoa bezala zen. Sukaldean sartzen zen eta mantala jartzen zuen, etxekoandreei adarra jotzen zien… Oso erraza zen berarekin ondo eramatea».
Iburretakoekin zuen harremana hain zen ona, non bertan fitxatu zuen Kas taldearekin. Kas garai hartako talde indartsuena zen, baina ez da harritzekoa urretxuarrak beraiekin fitxatu izana. Izan ere, txirrindulari bikaina izan zen. «Bai errepidean eta bai ziklo-krosean oso ona zen. Erlojuaren aurkako Arrateko igoeran, adibidez, Jacques Anquetilek baino denbora hobea egin zuen. Anquetilek bost Tour irabazi zituen eta erlojuaren aurka bikaina zen! Mendijurrek sekulako indarra zuen. Ziklo-krosean, lokatz asko zegoelako bizikleta sorbaldan hartu eta korrika egin beharra bazegoen, ez zegoen Mendijurri irabazterik».
Munduko Txapelketa
Hori ikusirik, Beasaingo Munduko Txapelketako antolatzaileek urretxuarrari komeni zitzaion zirkuitua prestatzea erabaki zuten. Mendijur proba irabazteko faborito nagusia zen, baina hilabete batzuk lehenago hil egin zen. «Nire ustez, erraz irabaziko zuen. Lasterketa gogorrak tokatuz gero, hiruzpalau Munduko Txapelketa irabaziko zituzkeela uste dut. Bizikleta gainean bera baino hobeak bazeuden, baina korrika ez. Italian El torito español deitzen zioten».
Errepidean ere urrutira helduko zela uste du Aizpuruk. «Kas taldean hobekuntza handia egin zuen. Lasterketa politak egin zituen. Errepideko lasterketetan ere dagoeneko izena zuen. Nire ustez, liderren laguntzaile izateko dohain apartak zituen». Ez zuen hori erakusteko astirik izan, ordea. Erakustaldi onenak ziklo-krosean eman zituen. 1964an Espainiako Txapelketa irabazi zuen eta 1965ean Italian jokatu zen Munduko Txapelketan bosgarrena izan zen.
Urretxuar eta zumarragar guztiak bere jarraitzaile sutsuak ziren. «Lasterketa guztietara autobus bat edo bi joaten ziren». Bere heriotza sekulako kolpea izan zen. «Sekula ez dut halako hileta jendetsurik ikusi. Zergatik? Oso jatorra zen eta guztiei kasu egiten zien. Oso maitatua zen. Istripua izan zuen garaian nire bizikleta tailerra anaiak autoeskola izan zuen tokian nuen eta lasterketa egunean handik pasatzen ikusi nuen. Tropeletik 30 bat segundora pasatu zen, Eitzagara bidean. Seguru aski, Eitzaga oso ondo ezagutzen zuelako izan zuen istripua. Bihurgunea ziztu bizian hartu zuen eta behetik gora zetorren auto baten barruan sartu zen», amaitu du.
