Txirrindularitza ere globalizatu egin da eta euskal txirrindulariak mundu osoko lasterketetan parte hartzen ari dira. Xabier Isasa urretxuarra eta Nicolas Alustiza zumarragarra Himalaiako itzulian izan ziren abuztuan.
Txirrindularitza globalizatu egin da eta talde apalenek mundu osoko lasterketetan parte hartu beharra dute sailkapenean gora egiteko beharrezkoak dituzten puntuak lortzeko. Hala, txirrindularitza duela gutxi pentsaezina zen tokietara iristen ari da. Betidanik mendizaleen esparru izan den Himalaiara, adibidez. Euskaltel-Euskadi taldeak Himalaiako itzulian parte hartu zuen abuztuan, lasterketa garrantzitsuetan parte hartzeko behar dituen puntuak lortzeko. Espainiako itzulira Himalaiatik joaten baita. Eta bertan izan dira Urretxu eta Zumarragako bi txirrindulari: Xabier Isasa eta Nicolas Alustiza.
Isasa eta Alustiza Marco Polo baino gehiagotan joan dira dagoeneko Ekialde Urrunera. «Ni aurten hiru aldiz joan naiz Asiara: Txinara, Taiwanera eta Himalaiara», azaldu du Isasak. Alustiza, berriz, bi aldiz joan da Asiara: Hainango eta Himalaiako itzulietan parte hartu du. Himalaiako itzuliaren ezaugarri nagusia altuera da: 4.000 metrotik gorako altueran aritu ziren egunero. «Lehen aldiz ibili gara bizikletan altuera horretan. Bagenekien itzuli gogorra izango zela, altueragatik batez ere, eta horrela izan da», aipatu du Alustizak.
Sierra Nevada
Altuerara egokitzeko, bertara joan aurreko hilabetean Sierra Nevadan (Granada, Espainia) izan ziren. «17 egun eman genituen 2.000 metrotik gora», azaldu du Isasak. «Baina Himalaiakoa beste mundu bat da. 2.000 metrotik 4.000 metrora sekulako aldea dago», gehitu du Alustizak. «Mundu guztia oso gaizki moldatu zen. Gu gaizki geunden, baina gainontzekoak ere gaizki zeudenez, nola edo hala moldatu ginen. Besteak ere gaizki zihoazela ikusita, ez genuen horrenbeste pentsatzen horretan», onartu du Isasak. «Dena den, beste talde batzuk gu baino astebete lehenago joan ziren Himalaiara eta hori nabaritu egin zen», gehitu du Alustizak.
Hala ere, nahiko lan ona egin zuten. «Zorte txarra izan genuen, lehen egunean Jon Aberasturi erori egin baitzen. Nik bederatzigarren egin nuen, baina gure asmoa Aberasturik etapa lehiatzea zen. Nire lana Aberasturiri laguntzea zen. Baina lehen egunean lehenengoen artean sartu nintzenez, hurrengo egunetan ere esprintetan lehiatu behar izan nuen, sailkapen nagusian ahalik eta postu onena lortzeko», azaldu du Alustizak.
Antolakuntzari dagokionez, denboraldiko okerrenetakoa iruditu zaie. «Edizio gutxi antolatu dituzte eta asko dute hobetzeko. Etapa bakoitzaren ondoren bospasei ordu egin genituen autobusean. Hori ez da beste inon gertatzen. Hotelei dagokienez, ondo zeuden. Janaria ez, ordea. Hoteletan arroza bakarrik jaten genuen, gainontzeko guztia ez baikenuen ezagutzen eta ez baikinen fio. Kontserba latak eta urdaiazpikoa eraman genituen hemendik», esan du Isasak. «Okerrena etapen ondorengo lekualdatzeak izan ziren. Autobus txikietan sartu gintuzten eta bospasei ordu behar genituen 200 kilometro egiteko, ibai ondotik zihoazen errepide estuak baitziren. Parajeak sekulakoak ziren, baina etapen ondoren lehertuta geunden eta ez zigun ilusio handirik egiten leihotik begiratzeak», gehitu du Alustizak.
