Duela 40 urte garun paralisia dutenen eta beraien senitartekoen elkarteak, Aspacek, Urretxu eta Zumarragako egoitza ireki zuen. Bi herriek eta elkarteak lau hamarkada daramatzate elkarrekin lanean. Lan honi esker, herriak apur bat hobeak dira eta garun paralisia dutenenen bizi kalitatea asko hobetu da. Migel Anjel Gomezek eta Imanol Garrok, erabiltzailea bata eta langilea bestea, 40 urte daramatzate elkarrekin Urretxuko egoitzan. Inork baino hobeto ezagutzen dute urte hauetan egindako lana.
Urretxuko eguneko zentroan, hasieran, haurrak eta helduak zeuden. 1982tik helduak bakarrik daude. Ordura arte, helduentzako eguneko zentro bakarra Donostian zegoen. Hala, erabiltzaile asko kanpotik etortzen ziren. Egun, ia denak goierritarrak dira.
Eguneko zentroaren zuzendaritzan senitartekoak eta erabiltzaileak daude. Izan ere, beraien helburu nagusietako bat erabiltzaileen integrazioa bermatzea da. Eta horretarako, etxetik hasi behar da. «Hasieran, errehabilitazioari garrantzi handia ematen zitzaion. Ondoren, erabiltzaileen ahalmenak bultzatzeari eta beraien bizimodua normalizatzeari eman genion garrantzia. Hala, erabaki guztiak denon artean hartzen ditugu, erosketak egitera irteten dira, larunbateko festaren antolaketan denok parte hartu dugu… Ia arratsaldero bilera bat egiten dugu. Kanpotik jende asko etortzen da Gipuzkoako ereduaren funtzionamendua ezagutzera».
Ikastetxeetara
Eguneko zentroko erabaki guztietan parte hartzeaz gain, kalera irteten dira. Helburua herrian integratzea da. Horretarako, beraien saskigile lana ikastetxeetan, udaleku irekietan eta jaietan erakusten dute. «Dibertsitatea eta hezkuntza inklusiboa landu nahi ditugu».
Gomezen eta Garroren ustez garun paralisia dutenen bizitzaasko hobetu da 40 urte hauetan. «Lehen pentsaezina zen kalera bakarrik irtetea. Jendea gu ikustera eta gurekin egotera ohitu da. Heziketa lana egon da. Egun, gure bizi kalitatea hobetzea da helburu nagusia: ongizate fisiko, emozional eta materiala, eskubideak, giza harremanak…».
Etorkizunera begira, etxebizitza edukiko duten egoitza berri bat nahi dute. Gainera, ikastetxeekin egiten duten lana indartu nahi dute: haur txikiekin eta nerabeekin ere lan egin. «Urretxun eta Zumarragan etxebizitzarik ez dugunez, hemengo erabiltzaileek kanpora joan beharra dute. Migel Anjel, adibidez, Arrasaten bizi da. Zorionez, bera autonomoa da eta egunero hona etortzeko aukera du. Dena den, gurasoak galtzen dituen batentzat, adibidez, oso gogorra da gurasoak galtzeaz gain beste herri batera joan beharra. Asteburuko egonaldiak egiten ditugu, poliki-poliki etxetik kanpo bizitzera ohitu daitezen».
Garrok eta Gomezek 40 urte daramatzate elkarrekin Urretxuko eguneko zentroan. «Migel Anjel lagun bat baino gehiago da niretzat. 40 urte hauetan, senitartekoekin baino denbora gehiago eman dugu elkarrekin. Lotura oso estua dugu. Konpromisoa. Denbora asko daramagu elkarrekin eta gauza asko partekatu ditugu: onak eta txarrak. Eta beti elkarrekin lan egin dugu. Elkarrekin leialak gara eta beti ados gaude. Garun paralisiari buruz dakidan guztia berak irakatsi dit».
Larunbateko festan ere elkarrekin egongo dira. «Gure helburua urretxuar eta zumarragarrei eskerrak ematea da. Larunbatean elkartuko gara, 12:00etan, Areizaga-Kalebarren plazan. Pintxoak eta sagardoa banatuko ditugu eta ikastetxeetako haurrek saskigintza tailer batean parte hartuko dute. Gainera, motordun aulkiak eramango ditugu, jendeak eserita nola bizi den ezagutu dezan. Bukatzeko, Gernikako Arbola plazako karpan bazkaria egingo dugu. 100 bat lagun elkartuko gara».
Eguneko zentroko erabaki guztietan parte hartzeaz gain, kalera irteten dira. Helburua herrian integratzea da. Horretarako, beraien saskigile lana ikastetxeetan, udaleku irekietan eta jaietan erakusten dute. «Dibertsitatea eta hezkuntza inklusiboa landu nahi ditugu».
Gomezen eta Garroren ustez garun paralisia dutenen bizitzaasko hobetu da 40 urte hauetan. «Lehen pentsaezina zen kalera bakarrik irtetea. Jendea gu ikustera eta gurekin egotera ohitu da. Heziketa lana egon da. Egun, gure bizi kalitatea hobetzea da helburu nagusia: ongizate fisiko, emozional eta materiala, eskubideak, giza harremanak…».
Etorkizunera begira, etxebizitza edukiko duten egoitza berri bat nahi dute. Gainera, ikastetxeekin egiten duten lana indartu nahi dute: haur txikiekin eta nerabeekin ere lan egin. «Urretxun eta Zumarragan etxebizitzarik ez dugunez, hemengo erabiltzaileek kanpora joan beharra dute. Migel Anjel, adibidez, Arrasaten bizi da. Zorionez, bera autonomoa da eta egunero hona etortzeko aukera du. Dena den, gurasoak galtzen dituen batentzat, adibidez, oso gogorra da gurasoak galtzeaz gain beste herri batera joan beharra. Asteburuko egonaldiak egiten ditugu, poliki-poliki etxetik kanpo bizitzera ohitu daitezen».
Garrok eta Gomezek 40 urte daramatzate elkarrekin Urretxuko eguneko zentroan. «Migel Anjel lagun bat baino gehiago da niretzat. 40 urte hauetan, senitartekoekin baino denbora gehiago eman dugu elkarrekin. Lotura oso estua dugu. Konpromisoa. Denbora asko daramagu elkarrekin eta gauza asko partekatu ditugu: onak eta txarrak. Eta beti elkarrekin lan egin dugu. Elkarrekin leialak gara eta beti ados gaude. Garun paralisiari buruz dakidan guztia berak irakatsi dit».
Larunbateko festan ere elkarrekin egongo dira. «Gure helburua urretxuar eta zumarragarrei eskerrak ematea da. Larunbatean elkartuko gara, 12:00etan, Areizaga-Kalebarren plazan. Pintxoak eta sagardoa banatuko ditugu eta ikastetxeetako haurrek saskigintza tailer batean parte hartuko dute. Gainera, motordun aulkiak eramango ditugu, jendeak eserita nola bizi den ezagutu dezan. Bukatzeko, Gernikako Arbola plazako karpan bazkaria egingo dugu. 100 bat lagun elkartuko gara». 
