Etxean egun normala da. Etxeratuta daude denak: ikastolatik bata, liburutegitik bestea…
Astelehena da. Astelehenetan ia dena falta izaten da: animua, esnea, dilistak, komuneko papera, txokolatea, kandelak… Enkarguak oraindik egiteko daude. Gurpildun karrotxoa trastelekutik ateratzen ari da: neska bat ari da hari tiraka. Entrenatzera joateko motxila bat eta motxilakoak airean dabiltza, haien atzetik korrika beste neska bat: beroketa egiten. Beraz, etxeratutako direnetako bi kalera joatekoak dira.
Lisaburdina piztuta dago, lurruna dariola. Lisatzeko ohola alkandora zuria jantzita. Enkarguak egitera joango denari begira, “bainuko falta da”, esan du entrenatzera joatekoa denak. Bide batez, kamiseta lisatu berri bat hartu du arropa-dorre txukun batetik. Lisatzen jarraituko duenari begiratu dio, eskerrak emateko.
Txirrina entzun da. Isiltasuna areagotu. Egun normal bateko denbora geratu egin da. Arropa lisatzen ari zenak lisatzeari utzi dio. Kaleratzeko zirenek planak atzeratu dituzte: mandatuak egiteko gurpildun karroa eta entrenamenduko motxila hallean aparkatuta daude. Burdinaren beroa eskuetan daramanak eztula egin du. Sarrerako argia piztu da. Baina planak atzeratu dituztenek egun normal batean baino gehiago itxaron behar izan dute. Eta ondoren ere, minutu luze batean ez da aterik zabaldu.
Gizon bat dago atearen bestaldean, trajez jantzita. Kaxa bat dakar eskuartean. Ez da egunerokoaren parte. Harridura sortu dio lisaburdina piztuta utzi duenari. Aparkatuta zeuden lau begiek sumatu dute harridura hori. Haiek ere zabaldu egin dira. Mutututako bi aho eta ezpain bi estutu egin dira. Lau sorbalda lepora igo. Astelehena da: ia denaren faltan daude. Eta hala ere, bitartean, gizonak geldi-geldi jarraitzen du atearen beste aldean.
Bigarren txirrin-hotsa entzun da. Atea ireki eta isiltasuna hautsi beharrean dago. Momentua berezia dela ulertuta, hitzik gabe, kalera irteteko zirenak sukaldean sartu dira.
–Arratsalde on! -eta segidan, arnasa hartzeko betarik gabe- Zuek ez nauzue ni ezagutzen, baina nik asko entzun izan dut zuei buruz.
Harridura begirada zintzilik geratu zaio lisatzen ari zenari.
–Bide batez, nire dolumina zuei azaltzera ere banator.
Begiak lausotu zaizkie biei.
–Zure senar zena lanetik ezagutzen nuen -isiltasuna bueltatu da elkarrizketara.
Solaskidearen begietan du gizonak arreta. Segi dezakeela esaten diote-. Nire enpresa bere enpresaren hornitzaile zen; hau da, haiek gure bezero. Gizon jatorra. Hurbila tratuan. Gertatzen da, ba… batzuetan, zergatik jakin gabe… Harremana lanetik haratago joan zela. Alegia, eskabidea egiteko deitzen zidanean, gu eta familiaz hitz egiteko ere tartetxoa hartzen genuen.
Entrenatzera eta enkarguak egitera joatekoak zirenek hallean aparkatutako gurpildun karroan eta entrenatzeko motxilan sartuta egotea eskertuko lukete. Astelehen normal hau ez da horren ohikoa txirrina entzun dutenetik.
–Asko hitz egiten zuen zuoi hiruroi buruz. Beti ondo. Goxotasun handiz. Miresmenez…
Lisatzen ari zenaren eskuetako lurrunak euria ekarri dio begietara.
–Ikaragarri maite zintuzten; hirurok. Hainbesteraino, zuok ezagutzeko eta agurtzeko beharra sentitu dudala. Horretaraxe etorri naiz. Hain maitagarriak zineten zure senarraren hitzetan…
Ezin izan du jarduna luzatu. Eskuin eskua luzatu dio denboratxo batean lisatzen jarraitu ahal izango ez duenari. Leonidas: bonboiak jarri dizkio eskuartean. Ezker eskuarekin ezker masaila laztandu dio. Malkoak lisatu dizkio.
Etxeko atea itxi da. Bestaldeko gizonak txirrinari beharrean atariko argia pizteko etengailuari eman dio. Ezohiko astelehen honetan ataritik irtengo den azken pertsona da. Danba! Irten da. Mandatuek itxoin ahalko dute. Entrenamendu bat galtzeagatik ez da ezer gertatuko. Bihotzeko zimurren ordua da.
Amaia Artolazabal Amilleta
